Redaguje: J@ny P. Waluszko
Mój Gdańsk (7)
 |  |
 Dawny Gdańsk przestał istnieć zanim zburzyli go Rosjanie, lecz potem przyszła odbudowa, a zwłaszcza obecna moda na przeszłość, silnie nakręcona obchodami 1000-lecia miasta i wydanym z tej okazji albumem Był sobie Gdańsk (także i my mieliśmy w tym swój udział, już wcześniej pisząc o mieście w Gdańskiej Alternatywie czy organizując z młodzieżą ukraińską panichidę na poniemieckim cmentarzu, obecnie zaś parku przy Politechnice, którego murki są wykonane z nagrobków rozbitych za Gierka w ramach polonizowania miasta). I to, i plany odzyskania przez Gdańsk roli centrum aglomeracji, m.in. przez zabudowę terenów po byłej Stoczni Gdańskiej, to dowód żywotności miasta i ponowne jego odrodzenie, mimo iż kolejne władze miejskie kończą swą karierę na kryminale, a nam z trudem przychodzi przekonanie społeczeństwa, by sięgnęło po samorząd - czasy niepolityczne pozwalają to obejść jakby bokiem. Zaś mnie - Słowianina, który wychował się w niemieckim mieście - cieszy, kiedy chodząc po uliczkach (rano koniecznie od strony Motławy, w południe - jej Opływu, a wieczorem - dworca PKP i wzgórz morenowych, bo tak tu słonko świeci), widzę jak wyrastają wokół nowe rzeczy warte zobaczenia (jak Niemcy nazywają zabytki), bo może wreszcie uda mi się kiedyś poczuć, że jestem w wielkim mieście, a nawet w końcu zabłądzić (zamiast wyjść po paru krokach w którąkolwiek stronę na cudowne podmokłe łąki, gruzy spichrzy, autostradę rozcinającą tkankę miasta, zbankrutowaną Stocznię czy zdziczałe ścieżki spacerowe tajemniczego górolasu), i tylko żal tych starych, ginących, ale cóż... życie!
J@ny P. Waluszko, 1999/2000/2001
Aneks - MY STORY (frag. ekstymny)
| |
Wychodząc z domu do pracy, na spotkanie czy spacer po mieście i okolicach codziennie zaczynałem od pozdrowienia słońca i księżyca, jeśli były na niebie, potem zaś przechodziłem do ni to modlitwy, ni to medytacji, wdech - wydech, wdech - wydech, odliczając dziesiątki kciukiem na różańcu kostek palca wskazującego prawej dłoni, by gubiąc się jak zwykle skonstatować trwały chaos w mojej głowie. Moja dzielnica, idąc średnim krokiem od mojego domu do kanału portowego, starej grobli, ruin Nowego Zamku czy porośniętych zielskiem murów Głównego Miasta, miała ze sto oddechów, całe miasto jakieś pięćset (mówię naturalnie o starym mieście w granicy nowożytnych wałów, po części już splantowanych), tyle samo było tramwajem do pracy.
Skonstatowanie chaosu nie było dramatem, nie robiłem mojej głowie z tego powodu żadnych wyrzutów - przeciwnie, kiedy miałem wolne zaczynałem od pogłębienia go piwem i zielskiem w niewielkich ilościach, pozwalając umysłowi się uspokoić i rozkojarzyć, a następnie szedłem tam, gdzie mnie oczy poniosą - wychodząc z domu nigdy nie byłem pewien, czy skręcę w lewo, czy w prawo, czy też -być może- pójdę prosto... Na ogół unikałem ludzi, chodząc po górolesie czy bocznych uliczkach w niedzielę rano, zanim skacowani rodacy ruszą na mszę, gromadząc przy okazji cudze nasiona, by stworzyć własny ogród. Czasem jednak przychodziło kogoś spotkać, co nie dziwi, gdy się czegoś szuka, choćby tylko prawdy.
[...] Wolałem sam błąkać się po menelskich dzielnicach, nikt mnie tu nie znał, a nawet nie widział. Może poszedłbym i do centrum, ale tam wszystko znajome, trzeba by pojechać do innego miasta, a nie było na to czasu, a to pora roku nie ta, inne sprawy, czy co tam jeszcze. Tu, na przedmieściu, było spokojnie, nie tak jak w telewizorze, jak już się zabijali, to sami swoich, obcy mógł się łatwo uchylić, nie dostrzegając wyzywającego spojrzenia podwórkowego herosa, zlewając się z tłem przez podobną butelkę piwa w dłoni, czy jakoś tak. W razie czego miałem przygotowany otwarty kolec scyzoryka między środkowymi palcami zaciśniętej pięści, ale nigdy go nie użyłem. Byłem pacyfistą, kiedy biliśmy się na serio, z policją, to i teraz mnie nie korciło [...].
Błądziłem więc, kontemplując organiczność dawnego budownictwa. Nigdy mi się tu nie zdarzyło zgubić, nawet kiedy byłem w danym mieście po raz pierwszy. Domy grały do siebie i do centrum (zawsze lepszą stroną były zwrócone ku ważniejszym ulicom, jakby gapiły się, co stamtąd przyjdzie i chciały temu zaimponować), układ ulic miał sens, nie to, co w nowych dzielnicach, wymyślonych przez niedouczonych geniuszy, stawiających swoje klocki gdzie popadnie, niczym pies, który znaczy swoje terytorium. Czasem, trafiając na przykład na jakiś zagubiony rynek samych sprzedawców, liczących na to, że któryś zacznie obrót i dalej jakoś samo pójdzie, bo każdy za zarobione parę groszy kupi coś od następnego, zastanawiałem się, z czego ci goście żyją. Przekopane, ale w nowym świecie był to problem numer jeden, a ja gardziłem tak przyziemnymi rzeczami jak kasa i dlatego między innymi odwracałem się, od ludzi woląc rośliny. Te przynajmniej do wegetacji nie dorabiały racji, ideologii, wiedząc, że tylko o to im chodzi. Wziąłem jedną z nich ze straganu, było to jabłko. Podszedłem z nim do księżniczki, która przez pomyłkę ślepego losu oczywiście robiła tu za przekupkę. Czyściła paznokcie i nie rozpoznała we mnie swego księcia, była widać bardziej wymagająca - skasowała gościa przede mną, skasowała gościa za mną - nic to... Podszedłem do drugiej Ewy, ale i ta nie dała się skusić, a przecież nie chciałem zbyt wiele, ot - poznać cenę, zapłacić i odejść. To ostatnie to była tylko moja sprawa (moja, bo kiedy odchodziłem, nikt mnie nie wołał, nikt za mną nie gonił... Byłem niewidzialny czy co!?). I wówczas pomyślałem, że przecież to jabłko to też żywa istota, jak można je zjadać? A może umarło - próbowałem się usprawiedliwić. Nie, byłem grzesznikiem. Przyznam, że ta myśl wstrząsnęła mną do głębi - zjadłem jabłko z niekłamaną przyjemnością - mój bóg miłościw mnie grzesznemu.
Musiało być późno, dokładnie nie wiem, poza jakąś poważną podróżą nigdy nie noszę zegarka. Minąłem właśnie Klub dziwaków imienia Marii Konopnickiej z domu Machno. Była to stara, mroczna jak labirynt, piwnica. Zbierali się tu studenty, artysty, leszcze i menele. Ci, co pili piwo i palili ziele, byli nierządnikami, bezpańskimi bezbożnikami i w ogóle przeciw; ci, co pili wódkę i palili tytoń, byli platonicznymi społecznikami i gorącymi zwolennikami różnych teorii socjalnych. Wbrew pozorom, to istotne rozróżnienie - szło bowiem o to, że w reakcji na trud istnienia socjały chciały się spiąć jeszcze bardziej, a nierządy - jeszcze bardziej wyluzować. Tak robiły ich towaresy, ich idee i ich głowy w ogóle. Społecznicy tylko gadali, a że po wypiciu - wychodził z tego bełkot; nieboży słudzy woleli słuchać - mieli swoją muzykę, co im po zielu robiła jeszcze bardziej. Nie muszę dodawać, do których było mi mimo wszystko bliżej, a że z otchłani drzwi piwnicy jechało fajkami, minąłem je bez żalu.
[...] Było już bardzo późno i nic nie jeździło, dom zaś był na drugim końcu miasta, czekała mnie więc kolejna długa wycieczka piechotą. Na szczęście późną nocą ulice są puste, nikt już się nie bawi w bandytów i policjantów, mogłem więc być sam na sam ze swoimi myślami, bo nogom nie trzeba było mówić, jak iść, same mnie niosły - ledwo pomyślałem, co będzie dalej, a już tam byłem i materializowałem kolejny punkt węzłowy drogi, pomijając zbędne dłużyzny i detale.
J@ny P. Waluszko, dnia 00.00.00, godzina 00:00:00
1
2
3
4
5
6
7
|
rozrywka
podróże
fachowo
kontakt
startuj
